حتی اگر صدای آبشارهایت خاموش شود؛

حتی اگر درختانت شاخ و برگی برای سایه دادن به مسافران خسته ات نداشته باشد؛

حتی اگر جوانترین نهال هایت رخ کهنسال ترین درختان تاریخ را به نمایش بگذارند؛

حتی اگر نجوای پرندگان فضای باغ هایت را پر نکند؛

حتی اگر کوه های رفیعت ،رخت سفیدشان را بر تن نکند؛

زادگاه من، بوانات، دوستت دارم؛

دوستت دارم و میدانم روزی همه ی این تلخی ها را جبران خواهی کرد...